De horror en de woede
die om voorrang vechten
zullen dit ziekmakend pleit
zeker niet beslechten
dat is voor de liefde
altijd voor de liefde
enkel voor de liefde
en die komt alleen als ooit
er genoeg van komt
en dat komt niet nooit
dat is juist wat nooit verstomt
de tijden gaan, vooruit.
Bij het nieuws dat in Nice tenminste 70 doden vielen bij een aanslag met een truck, op vierders van Quatorze Juillet.
Het is een dag van rauw
maar rouwen lijkt me zinloos
de grauwen, altijd boos
bleven hun warme buik trouw
Dat is het euvel aan democratie
ruimte voor beiden, twist voor drie
en niet altijd voer voor de rede –
70 jaar is nog niet lang geleden
Toch slaat de golf, grosso modo, vooruit
nooit terug, ondanks de terugzuig
goeds moet rijpen, net als fruit
dus ik klaag niet, maar ik buig
en maak weer nieuwe plannen:
geen haar nog, op mijn hoofd
die van plan is, onverdoofd
de liefde uit te bannen.
Ik houd niet van poëzie
(heb er geen tijd voor
maal er niet om
wil het niet lezen
vind dichtwerk stom).
Maar soms is ze niet te vermijden
(iets met rivieren, en laagland, en glijden)
(of iets met de gong, van de zee)
en sleept ze me tegen m’n zin toch nog mee
En mijn eigen woordgekrom
Ach, het is net kezen
Het nodigheidsmom
sleept het de wereld door
maar om de logica doen we het nie.
Het is 4 mei en diep in mij
krijst het om vergelding
voor het egoïsme, en
dat behoeft vermelding
ook mijn eigen domheid, ten
voeten uit de raarste
aan het onbegrip van ‘vrij’
bestaat echt nergens schaarste
Het is een prachtige jurk
al maakt-ie je niet mooier
dan je zonder bent
dat kan ook niet, een tent
maakt een man nog tot een schooier
of, als jij ‘m draagt, een kurk
zonder fles en, om te drijven
zee, want naar jou toe
met bede om te blijven
op een briefje dat, joehoe
geen woord kan overdrijven
jij bent wat ik hier doe.
De armen zullen kastelen bouwen
en pfffrt doen naar de pliesie
is geen kwestie van vertrouwen
maar een zaak van visie
Pak uw pek en veren
en leer beter te verdelen
anders wacht de galg, mijnheren
mocht u dat wat schelen.
Bij het nieuws dat in Parijs demonstranten een chateau bouwen.
De armen zullen kastelen bouwen
je kunt ze best lang tergen
maar ergens wordt het echt teveel
en stopt het stil verbergen
Vluchten in repressie
leidt tot evendeel
geen vooruitgang, maar regressie
hang je bloedend in de touwen
zoekend naar je fouten
recht is traag maar stopt nooit echt
weten zelfs de wouten
het is al zo vaak gezegd
eens word je ingehaald
door alles wat je deed
of, vrij vertaald:
je bent je eigen leed.
Bij het nieuws dat in Parijs demonstranten een chateau bouwen.
Wensen is niet altijd
“wij hunnie dood”, of andersom
Wensen is soms ook
het allerbeste, maar toch krom
Wensen is het mooiste
en het naarste dat een mens kan doen
omdat van wensen mensen vaak
weer nare dingen doen gaan, dom
De wereld, vaak helaas maar stom
kan beter, minder mis dan raak
Ik had niet veel meer wens, ook toen
dan de allerrooiste:
geen gezeik, iedereen rijk.
En laten leven als ondooiste:
weg, met de vorst, in het hart.
Ze zeggen dat je na moet denken
maar dat gaat vanzelf
(als je denken kunt en wilt)
moeten moet je zelden zelf
Wie niet denken kan of wil
staat vrij dat niet te doen
maar er is wel zoeter pil
dan, verguisd, de negerzoen
Springt je flipperkast op tilt
van wat je niet begrijpt
dan is iemand iets te schenken
doorgaans ook nog niet gerijpt
als gedachte, als gedachten
overlijden wordt het zeefs
maar tegen domheid strijden
zelfs de goden tevergeefs.
Bij mijn vijftigste verjaardag. Met dank, want schatplichtig, aan Isaac Asimov en, dus, Friedrich Schiller.
Ik loop post en naast mij ploft
niet stuk, croissanthomp
op de bodem.
Vogel zal toch pikken moeten
het is echt geen schildpad
werk valt soms niet te verzoeten
Als je alles hebt gehad
komt de stik in stoeten
trekt het circus door de stad
raast de raarheid door je modem
klopt het lot, en dat dan lomp
avontuur, je boft.