De kranten vandaag, vol met misinformatie
geven de werkelijkheid goed weer
en van kerkelijkheid is er ook al niet veel meer
de wereld werkt zich door haar statie
de aarde, intussen, neemt ons ertussen
wij maar zo druk doen en zij maar zo zijn
wij, klem tussen kastelein en azijn
proberen de brand met benzine te blussen
Maar lol dat we hebben, afijn.
Ik roep graag in woestijnen
het is er lekker rustig
het is me hier te vaak teveel moeras
gewoon te kustig
Met kleine koninkrijken
te laf en te kortzichtig
te stampen in de bloedplas
te arm en toch stortplichtig
Telkens als ik dat bezichtig
(waar ik al veel vaker was)
maakt dat evenwichtig
tegen mijnen om de mijnen.
Geluid van geen schreeuwende stem.
Ik vind het koud
Ik vind het naar
Maar ik steek bloemen in geen haar
en vier een vrolijk Pasen
Ik kuch steeds minder
dus ik zinder
alles komt in fasen
Bovendien, je weet het nooit
liever niet veel tijd vergooid
tot de metastasen.
Het is lente zolang nog
de wind door het huis huilt
als je de ramen openzet
Het is lente zolang nog
het wasrek uitpuilt
planten hunkeren naar verzet
en ik nog taai groen slijm ophoest
het voelt alsof het hoort
het is alsof het moest
Het is pas zomer als
we zuchten van de hitte
en, vlekken in de hals,
op alles en elkander vitten
als die gast-met-mijter
met het cruisen in de kop
alweer inslaat, pakjessmijter
Kijk! Der buren kuitenbijter
(tegen rede mordicus,
nonhond excellenticus)
schrokt z’n eigen stront op.
De meeuwen op de daken hier
die krijsen van het onplezier
zich ergeren aan alles wat wij doen
(behalve dan de vuilniszakken
die wij naast containers kwakken
waar ze flink de bek inprakken)
zijn een kwestie van fatsoen
want beschermde diersoort
die mogen niet vermoord
zo heeft mijn stad, hier aan de zee
altijd al eigen waanidee
over hoe het hoort.
gebeden, onverhoord
ze helpen niet, maar wel geluid
met punkrock jaag je ze eruit.
D-doei, ga lekker vliegen.
Nu het nog mag
(Dat het nog kan zeg
Groot is nog steeds niet echt
onze pech
Was-ie ooit wel, nooit vergeten
dat is wat ons hecht
dat wij leren en dus weten
onder onze prachtvlag
Zelfs rechts mag zeggen
wat het hier denkt
al die jaren al)
Elke vier jaar is het bal
Dat wij heden dansen
Burgers, grijp uw kansen
in ons vrolijk tranendal
durf met durf, sta op, sta pal
voor waarnaar uw ziel u wenkt
laat uw lood niet leggen
U mag alles, bent de leeuw,
meen ik onsarcastisch.
open dus het raam en schreeuw:
“het is hier fantastisch”!
deimos, daemon popularis
koning, keizer en vicaris
een dag lang weer allemaal gelijk
voel, de bries hier, met een doel
steekt weer op, meer warm dan koel
de zon schijnt in ons koninkrijk.
weg met ons, wij deugen niet
samen zijn wij stuk verdriet
kijken wij niet verder dan
de kortheid van de neus
lever dit land dan maar uit
aan de zwarten, geef ze de buit
van hun brallende hart, kan
louter falen, heus
de grote lijn is traag en dom
alles komt vanzelf weerom
en niemand die het ziet
ons denken is te log
komen doen ze toch
je bedaart ze niet
de baren, van de kolk
ga toch stemmen, volk!
De paria’s die roken
zouden meer respect
verdienen dan ze krijgen
nu, ze kleumen bij orkaan
ervan niet eens ontdaan
in donker, onder windhaan
dat waarnaar wij neigen
is verre van perfect
geen licht, maar wond, ontstoken.
Ik kijk weer naar de stille swoesj
het eind is weer begonnen
Ik gleed net van de trap, zo is
het bloed nog niet geronnen
of de pijn slaat alweer toe
ik ben het leven moe
maar kan niet rusten tot ik
nog meer, en nog verder
doe.