Brute briezen teisteren de dijken
en het duin
Kaalgeblazen bomen buigen zuchtend
hunne kruin
Het water komt als niemand denkt
dat het komen zal
hier geen bosbrand, modderschuif
aardschok, bommen, watookal
Maar, gewoon, verzuipen
dit is ons moeras
en alleen de vogels blijven
alles weer zoals het was.
Ik vlieg in mijn hoofd
dat heb ik beloofd
aan mij, naar Budapest
dan vertel ik ze alles, daar
heel openbaar, terwijl ik ze aanstaar
van wat ik vind en de rest.
Maar het is in mijn hoofd
dus ik word niet geloofd
– toch is het een soort van test.
In Áfrika, dáár hebben ze Hongarije!
Men zaagt zich hier de rambam
in gothisch dialect
Het hout kramt langs de strekdam
het stapelt nahperfekt
en geurt doorheen het hele dal
niet omdat het moet
zweet en kou, met wind en al
stoken warme kachel zoet
Onherbergzaam, onverstoord
dat is waar de herberg hoort
dus is dat waar-ie is.
Vorderhornbach
En als de kokkelraper
dan ’s ochtends in de vroegte
rondzuigt op de schorren
bijna schuilgaat onder,
in de haven, schuin geboegte
kijk ik fijn, vanaf de dijk
weet ik mij te rijk
aan water dat voor later
en voor altijd is verrast
door de as van kleine Lijnie
groots en wars van domlui morren.
Ja nee, ja nou
je ziet maar
die handen in je haar
die zijn vanzelf
die blijven daar
en dat is níet mijn schuld:
eigen. Dikke. Bult.
Je reist wat af, als reiziger
door ruimte, tijd, beleving
Met of zonder penisnijd
bosbrand, hoosbui, beving
Liever dan onwijziger
voeg je je naar onzinmetsel
plakt de samenleving dicht
met taalonkundig leuterletsel
Flikker nou toch op, met mijn
Laat je ding je dijn
Uit mijn weg, minheren
ik moet dreven asfalteren.
Je kunt wel kalief zijn
maakt je nog geen mens
een monster is dat ook
maar er is een grens
aan wat een mens moet mogen
wat een mens moet willen
wat je gaat gedogen
welke honger je gaat stillen
Je kunt kalief zijn
zal de wereld bommen
je brengt dommigheid en ook
pijn, waarvoor je ziel zal brommen
in je eigen hel.
Het Ohvee
dat, o wee
zelden dendert
meestal staat
wacht weer verregend
op de broei die komen gaat
alsof het wordt getenderd
als colli herbejegend
Ergens, in een achterstraat
van ’s mens overprikkeld brein
zou je, best, maar niet zijn
daar wacht woedend Ohvee.
De mens meet onterecht af aan zichzelf
dat klopt bijna nooit en is zelden terecht
vraag iemand eerst hoe, en waarom-ie vecht
doe ik te weinig, voordat ik bedelf
onder ikke, en alles, en beetjes
ellende
een mens moet bedenken alvorens te zenden
– het zijn maar van die weetjes.
Je ziet het aan de meeuw
die is een omgekeerde koe
waar de wind vandaan komt
daarnaar wijst z’n snavel toe
Zat-ie andersom
dan viel-ie van z’n stok, verdomd
meeuwen doen maar zelden dom
duurt nog wel een eeuw.