Maand: oktober 2007

Omdat er niks mee loos leek werd
(vanzelf, zo gaan die dingen)
een donkerder gemoed gezocht
een bronzer stem, om mee te zingen

in de bospriëlen van
de oude rommelhout

werd niet meer gedanst, er was
geen reden, het was winterkoud

maar over stille paden, en
opeens, rondom de vijver

die verborgen lag, erachter,
klonk de kelen roep van wachter

die alleen bleef, bij zijn tocht
van stilte naar geluk

niemand lette echt op, maar
waar rommelhout woekerde groeide het
ontregeld – in netheid en orde,
daar ging het stuk.

Ik zou jou graag eens Grieks (diep)
uit pure woede leren
dat er iets tegenstrijdigs zit
in je ten goede keren

dat harden in de hooglandwind
beter is, voor elk nieuw kind
dat niet dom wil wachten
op het ongelovig schreeuwen

de eigen krijs die komen gaat
als, vanuit de middelcirkel
uit een ander vat getrapt wordt
tegenstand hard uitgekapt wordt

ook als die niet is, en nachten
zich niet met tevreden geeuwen
maar met ijsel vullen, haat
is geen scheef iets. (sliep)

als ik een zandkorrel oppak, vandaag
sjouw ik mij morgen een breuk
onder een draagduin verborgen
steunend
traag naar omlaag – niet leuk

ik ben geen sysyphusist, en ik wil
zo’n helling maar ene keer neer
ik wil trouwens liever op, dan weer
en ik zoek zelf wel uit, wat ik til

blijf maar in je zandbak
vroeg of laat gaat die vervelen
zei iemand ooit, die de waarheid sprak

ik ga fijn mijn buit verdelen
ik heb in noppes een wereld op zak
de rest kan mij geen moer meer schelen

want doet niet, terzake.

Ik ben de Nederlander
Elke keer als ik verander
sta ik stomverbaasd

En als dat gebeurt
De kleurplaat weer wat ingekleurd
wordt, kalk ik kwade grijze lijntjes
– nimmerblij, met kliedergeintjes

Buiten, in het bos
wacht bedaard de potloodventer
tussen zondaglijk geslenter
op wat komen gaat

Ik ben toch wel weer de klos
Wij zijn te klein voor grijs
Het is net een verre reis
Och, het paast en sinterklaast

Kleurplaten, wie maakt me los?

Taxistandplaats Haarlem NS.

Ik ben de Nederlander
Elke keer als ik verander
sta ik stomverbaasd
Zie ik dat gebeuren
zal ik erover zeuren
ben ik nog niet uitgeraasd

En als ik dat wel ben
er niets meer aan kan doen
kraai ik van de hoogste toren
dat het altijd zo moet horen
vroeger, dat was toen
dat is niet van mij, maar hen

En op mijn orgel speel ik
wel Wilhelmus, in de kerk
Ik geloof er niks van, maar
het hoort erbij, is waar
Onder het oranje zwerk
veel ik, koen, mijn haast

hee

Hoor ik daar een blauwbilgorgel?