Jij bij mijn vrijheid
Beknot er je zijn
Wij, daarom vreemd één
In twee soorten pijn
Lijk, dat maar drijft door
De vaart, van het leven
Bibliotheken
In blanco beschreven
Lees zelf maar lijntjes
Van cijfer tot cijfer
Leg de verbanden
Zoals je ze wilt
Laat mij intussen naar elders verrijden
Lijden voor dat wat jij toch niet wilt.
Terras van Café De Roemer, Haarlem.
Popzon verovert gebrokener knoken
Harteloos hulshol vol bloed
Dat moet koken
Koud en gestold onder wolkeloos blauw
Broos van verwarring
Onverkleurd grauw
Verbleek ik van schrik om je onschuld
Voordat je leeft je bestaan al vervuld
Waar moet je, daarna, nog heen?
Terras van Café De Roemer, Haarlem.
Als door bladgroen heengefilterd
Licht op jouw gezicht valt
Weet ik eens temeer wat ik
In schaduwval al zag
Dat jouw ogenschijnlijk schuwe
Sluwe lach, valser is
Dan dat zomers walsend stralen
Dat in duizenden verhalen
Beter al belicht is
Waar jij bent ga ik niet blijven
En jij zit daar straks niet meer
Als ik, klaar met schrijven
Meer van beider leven leer
Immers nooit te oud.
Terras van Café De Roemer, Haarlem.
Weet je wat ik, als ik
In mij kijk, op lentedagen zie?
Zon op groene appeltjes
Glanzend fris voor drie
Twee uur later drink ik cider
Want dat komt daarvan
Heel dat vat verzuurt vanzelf
Niemand koopt die olie
Maar ik maak mij de nomade
Liever dan een vatenplugger
Dan maar lege stase
Wie daar lang genoeg naar kijkt
Ziet vanzelf oase
En vindt haar, bovendien.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Dan komt dat krekelgras
Heel vanzelf langs, praten
Slaat het grote gaten
In de zwang, van alledag
Ik alleen bang dat ik lach
Mocht dat ooit nog baten
Kan ik dat maar beter laten
Voor wat voor vier handen lag
Zelf weer verder gaan.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Dus als ik jou
Er niet om smeek
Dan kom jij naar mij toe
Wat nou als ik, onverhoopt
Dat ineens toch doe?
Ga je dan van schrik hard rennen
Boos naar je vriendinnen pennen
Roepen dat ik alles heb verpest?
Weet ik niet, ik laat dat aan jou over, want
Jij
Weet dat vast het best.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Mooi rood kan zo lelijk zijn
Dat het pijn doet aan mijn ogen
Dat ik, willekeurig, denk
‘Het zou niet moeten mogen’
Dat ik, naast een strakker zwart
Verlang, naar minder ongein
Pret, die, niet zo opgewerkt
Maar bij gebrek daaraan
Alles wat wij zijn versterkt
Zonder dat ik dat bedenk
Gewoon, omdat het is.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Kijk, dezelfde blik die ik
Decennia geleden zag
Die, in dronkenstom geluk
Van zoveel keer besloten lag
Alles daarvan stuk lach ik
Spottend om een nieuwe dag
Dampend van ontlading
Daar waar niemand kijkt vind ik
Alles van mijn gading.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Tegen twintig muren op
Springt een ranke hinde
Niet van dat geknepene
Hang naar dat gezwinde
Alle uren donderklop
Van de lamme, en de blinde
Krijgt de brede visionair
Dat air met een tattoo erop
Stil, verscholen in fel licht
Op de muur geprikt
Kwijnt een ooitverloren bloem die
Langzaam in het leven stikt.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Weeg eens zeven redenen
Voorzichtig voor mij af
Dan verzin ik voor mijzelf
Vanzelf wel weer een straf
Waar ik, eenmaal in het reine
Mee de brug op kan
Bieten smijtend naar mezelf
Op mijn roodverbrande pan
Alles zomaar raak
Waar ik normaal niet richten kan
Nu twintig, voor een knaak
Zal maar niet meer vragen, dan
Kijk, daar ligt je kans weer braak
Pakken wat je pakken kan.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.